Het moment van angst breekt aan. Nervositeit voor iets in de toekomst. Lange tijd ben ik bezig met het mezelf drogeren door middel van bijvoorbeeld muziek. Boeken doen het ook goed. Het werkt altijd maar voor even, zoals dat eigenlijk ook is bij het echte gebruik van drugs (wat ik voor alle duidelijkheid Niet van plan ben en/of doe) want na de roes komt de klap twee keer zo hard aan.
Het gevolg is dat ik me verschuil achter tijd. De rust die het brengt dat het desbetreffende moment nog een hele maand weg is. Echt, gelukzalig. Het heerlijke vrijdagmiddaggevoel waarop niets moet, ook mijn angst wordt nog niet onder ondergetekende ogen gezien. Ik verschuil me achter een enorme muur van tijd, die is het die mij vertrouwen geeft om mijn ogen dicht te doen en rustig adem te halen. Wat achter de muur schuil gaat wuif ik weg. Ik moet er niet aan denken wat er zal gebeuren wanneer de muur af gaat brokkelen.
Liefs,
Marlen
zondag 20 oktober 2013
zaterdag 19 oktober 2013
Pauwenveren
Dagboek van een broekzak - deel II
Bonjour,
Totaal weggemoffeld bekijk ik of mijn stem nog licht hoorbaar kan worden gemaakt. Het gaat moeilijk, ik zit achter te veel stof. Dikke lagen overlappen elkaar en hoewel geschiedenisboeken over mij schreeuwen hoe robuust ik wel niet ben, is dit een te grote opgave voor mij - min of meer letterlijk bijt ik in het stof wanneer ik uit mijn woorden probeer te komen, wat dan (toegegeven) toch weer een leuke woordspeling blijkt te zijn. Hoe dichter ik bij de planken kom, hoe verstikkender benauwd ik het krijg. Hitte neemt overmacht. Als ik toch eens kon zweten....
Ik focus mij op de muziek die uit de oortjes komen. De zachte rubbertjes komen net uit perfect gevormde modellenoortjes en zijn nu in mij gefrommeld. Godzijdank is ze vergeten ze uit te zetten, wat maakt dat er een interessante echo ontstaat in de kleine holte die er in mij zit. Ik laat de lucht maar al te graag meetrillen. Het is de enige manier om uit deze situatie te komen, de laatste afleiding voor ik me moet focussen op het dragen van modellenbeentjes en er mee flaneren zoals een prachtige baljurk met enorme sleep dat ook zou doen. Een grote misvatting is dat het model alles zou doen. Onzin, het voelt alsof ik haar draag, wanneer ik niet mee zou geven zou zelfs het meest duurbetaalde model een mislukking vormen. Als de dag van gisteren kan ik me herinneren hoe de naaisters mij allen toespraken. "Voel je deze naden?" Vroegen ze me. De retorische vraag werd vervolgd, ik moest met flatteus voelen, flatterend ook. Als een spons zou ik alles wat ze me zeiden op moeten nemen. De kloppers en bleek- en schuurbehandelingen die zouden volgen zou ik niet als persoonlijk moeten beschouwen. Ze fluisterden me toe dat ze me met liefde zouden overgieten. Dat ik het alleen misschien niet altijd zo zou ervaren, maar dat ik het toch zou moeten gebeuren. Bij het naaien van het label maakten ze me zeer duidelijk dat ik me nooit verheven mocht voelen, alleen om de sierlijke letters die het stofje sierden, omdat ik daarmee niet zou groeien. Sterker nog, zeiden ze, ik zou mezelf verlagen tot het laagste niveau. Ik mocht niet vergeten dat ik ook mijn best zou moeten doen. Ook ik zou mijn verdere carrière het respect van mijn draagster moeten verdienen door aan elke kant te stralen. Ik zou een cadeau moeten zijn, iets dat een man zijn vrouw met een bos rozen en chocolaatjes zou geven. Iets waarin hij haar prachtige gestalte nog meer zou eren. Ik moest iets zijn wat elke man als de beste keus in zijn leven zou zien, bij het zien van haar dankbare, euforische ogen die spontaan een extra lichtvonkje zouden krijgen. Ik was het, die goddelijk zou moeten voelen door tijden van succes. Ik moest degene zijn die tranen zou opvangen ook degene die zich makkelijk schoon zou laten maken van de mascaravlekken na de tranenregen. Nog werd elk draadje met zorg in mij gestoken. De beloofde liefde stelde niet teleur en smaakte mierzoet in een mond waarvan volksstammen denken dat ik hem niet bezit. Alles werd met mij gedeeld. In vrij korte tijd was ik een paar levens rijker. Alle verhalen van onmogelijk haar, stinkende conditioner om het voorgaande tegen te gaan, verpletterende regen, nog meer dan de conditioner stinkende thee die van een slank leven zou moeten voorzien passeerden de revue. Algauw had ik een archief ontwikkeld dat ik mijn hele leven nog mee zou dragen en wat zeer goed zou helpen.
Het was tijd om me te voelen als de meest prachtige baljurk die me tot in elke draad was uitgelegd, zodat er geen twijfel bestond over de schoonheid ervan. De naaisters hadden mij het beeld van de ultieme baljurk voorgedragen, gedicteerd en ingeprent, geen twijfel mogelijk. Muurvast zat het na een tijd, net als de spijkertjes in mij. Zo mooi moest ik me ook voelen. Elegant, charmant en verleidelijk. In mijn dromen moest ik altijd de sleep houden. Als ik er sterk genoeg aan zou denken zou die prachtige, wonderbaarlijke sleep ooit daadwerkelijk achter mij aan slepen. Dat was mijn doel. Als ik er maar sterk genoeg aan zou denken zou mijn grootste droom in vervulling gaan. Alleen de gedachte eraan kan de heftigste misselijkheid al doen vervagen. Het model werd in de richting van gordijnen geduwd. Ik kreeg glimpen mee van kaptafels en rekken. Hangers verspreid op de grond, overal. Bij het poederen vallen er steeds kleine deeltjes op mij en in mij. Bijna wordt mijn buitenkant bijna tegen een vieze vlek geduwd. gelukkig kan ik er nog net op tijd voor zorgen dat het model van mij een impuls krijgt. Gelukkig maar dat ik haar zenuwen nog net kon aanmanen een gigantische stap opzij te zetten. Het valt me nu pas op dat het liedje al de hele tijd hetzelfde is. Het is prachtig, dit is vast het beste album ooit. Steeds meer geluiden hoor ik nu, mijn neus wordt volgespoten met iets. Ik schrik enorm en de verstikking slaat weer toe. Nu is er geen muziek om me te redden, die is uitgezet. Dan wordt ik verblind. Dit is het laatste dat de naaisters me vertelden. Het moment dat ik verblind zou worden en dat elke zenuw een inzinking zou krijgen door het enorme verschil met de ruimte waar ik eerst was geweest, dan zou ik moeten stralen. Dan was het mijn beurt. Ook zeiden ze dat het zo intens zou zijn dat ik het meteen zou aanvoelen, wat ik vreemd vond aangezien ze net hadden gezegd dat mijn zenuwen een inzinking zouden krijgen. Nu voelde ik het toch. Het moment was aangekomen. Ik moest stralen en harten veroveren. Al moest ik door een hele hoop stof bijten.
 |
| Maison Martin Margiela Couture Fall 2013 |
Bonjour,
Totaal weggemoffeld bekijk ik of mijn stem nog licht hoorbaar kan worden gemaakt. Het gaat moeilijk, ik zit achter te veel stof. Dikke lagen overlappen elkaar en hoewel geschiedenisboeken over mij schreeuwen hoe robuust ik wel niet ben, is dit een te grote opgave voor mij - min of meer letterlijk bijt ik in het stof wanneer ik uit mijn woorden probeer te komen, wat dan (toegegeven) toch weer een leuke woordspeling blijkt te zijn. Hoe dichter ik bij de planken kom, hoe verstikkender benauwd ik het krijg. Hitte neemt overmacht. Als ik toch eens kon zweten....
Ik focus mij op de muziek die uit de oortjes komen. De zachte rubbertjes komen net uit perfect gevormde modellenoortjes en zijn nu in mij gefrommeld. Godzijdank is ze vergeten ze uit te zetten, wat maakt dat er een interessante echo ontstaat in de kleine holte die er in mij zit. Ik laat de lucht maar al te graag meetrillen. Het is de enige manier om uit deze situatie te komen, de laatste afleiding voor ik me moet focussen op het dragen van modellenbeentjes en er mee flaneren zoals een prachtige baljurk met enorme sleep dat ook zou doen. Een grote misvatting is dat het model alles zou doen. Onzin, het voelt alsof ik haar draag, wanneer ik niet mee zou geven zou zelfs het meest duurbetaalde model een mislukking vormen. Als de dag van gisteren kan ik me herinneren hoe de naaisters mij allen toespraken. "Voel je deze naden?" Vroegen ze me. De retorische vraag werd vervolgd, ik moest met flatteus voelen, flatterend ook. Als een spons zou ik alles wat ze me zeiden op moeten nemen. De kloppers en bleek- en schuurbehandelingen die zouden volgen zou ik niet als persoonlijk moeten beschouwen. Ze fluisterden me toe dat ze me met liefde zouden overgieten. Dat ik het alleen misschien niet altijd zo zou ervaren, maar dat ik het toch zou moeten gebeuren. Bij het naaien van het label maakten ze me zeer duidelijk dat ik me nooit verheven mocht voelen, alleen om de sierlijke letters die het stofje sierden, omdat ik daarmee niet zou groeien. Sterker nog, zeiden ze, ik zou mezelf verlagen tot het laagste niveau. Ik mocht niet vergeten dat ik ook mijn best zou moeten doen. Ook ik zou mijn verdere carrière het respect van mijn draagster moeten verdienen door aan elke kant te stralen. Ik zou een cadeau moeten zijn, iets dat een man zijn vrouw met een bos rozen en chocolaatjes zou geven. Iets waarin hij haar prachtige gestalte nog meer zou eren. Ik moest iets zijn wat elke man als de beste keus in zijn leven zou zien, bij het zien van haar dankbare, euforische ogen die spontaan een extra lichtvonkje zouden krijgen. Ik was het, die goddelijk zou moeten voelen door tijden van succes. Ik moest degene zijn die tranen zou opvangen ook degene die zich makkelijk schoon zou laten maken van de mascaravlekken na de tranenregen. Nog werd elk draadje met zorg in mij gestoken. De beloofde liefde stelde niet teleur en smaakte mierzoet in een mond waarvan volksstammen denken dat ik hem niet bezit. Alles werd met mij gedeeld. In vrij korte tijd was ik een paar levens rijker. Alle verhalen van onmogelijk haar, stinkende conditioner om het voorgaande tegen te gaan, verpletterende regen, nog meer dan de conditioner stinkende thee die van een slank leven zou moeten voorzien passeerden de revue. Algauw had ik een archief ontwikkeld dat ik mijn hele leven nog mee zou dragen en wat zeer goed zou helpen.
Het was tijd om me te voelen als de meest prachtige baljurk die me tot in elke draad was uitgelegd, zodat er geen twijfel bestond over de schoonheid ervan. De naaisters hadden mij het beeld van de ultieme baljurk voorgedragen, gedicteerd en ingeprent, geen twijfel mogelijk. Muurvast zat het na een tijd, net als de spijkertjes in mij. Zo mooi moest ik me ook voelen. Elegant, charmant en verleidelijk. In mijn dromen moest ik altijd de sleep houden. Als ik er sterk genoeg aan zou denken zou die prachtige, wonderbaarlijke sleep ooit daadwerkelijk achter mij aan slepen. Dat was mijn doel. Als ik er maar sterk genoeg aan zou denken zou mijn grootste droom in vervulling gaan. Alleen de gedachte eraan kan de heftigste misselijkheid al doen vervagen. Het model werd in de richting van gordijnen geduwd. Ik kreeg glimpen mee van kaptafels en rekken. Hangers verspreid op de grond, overal. Bij het poederen vallen er steeds kleine deeltjes op mij en in mij. Bijna wordt mijn buitenkant bijna tegen een vieze vlek geduwd. gelukkig kan ik er nog net op tijd voor zorgen dat het model van mij een impuls krijgt. Gelukkig maar dat ik haar zenuwen nog net kon aanmanen een gigantische stap opzij te zetten. Het valt me nu pas op dat het liedje al de hele tijd hetzelfde is. Het is prachtig, dit is vast het beste album ooit. Steeds meer geluiden hoor ik nu, mijn neus wordt volgespoten met iets. Ik schrik enorm en de verstikking slaat weer toe. Nu is er geen muziek om me te redden, die is uitgezet. Dan wordt ik verblind. Dit is het laatste dat de naaisters me vertelden. Het moment dat ik verblind zou worden en dat elke zenuw een inzinking zou krijgen door het enorme verschil met de ruimte waar ik eerst was geweest, dan zou ik moeten stralen. Dan was het mijn beurt. Ook zeiden ze dat het zo intens zou zijn dat ik het meteen zou aanvoelen, wat ik vreemd vond aangezien ze net hadden gezegd dat mijn zenuwen een inzinking zouden krijgen. Nu voelde ik het toch. Het moment was aangekomen. Ik moest stralen en harten veroveren. Al moest ik door een hele hoop stof bijten.
dinsdag 1 oktober 2013
Mimespelers
AAH AAH AAH AAH
De afgelopen tijd was spannend, druk, intens. On tune is nu Sacre du Printemps, van Igor Stravinsky. Ik bedenk me dat deze muziek tot in bepaalde mate bij mijn huidige situatie past. Het is grappig want zelfs het weer werkt nu mee. Terwijl de lucht strakblauw is (zoals de lippen van onderstaand model) en er een prachtig zonnetje staat aan de hemel (ik zal je geen vergelijking aandoen in de lijn van: zo geel als de rok van onderstaand model, dat gaat te ver, zelfs voor mij) maar tegelijkertijd worden er 's ochtends temperaturen gemeten van 6 à 7 graden Celcius. Wat te koud is. Echt veel te koud. Waarmee ik dus weer wil aantonen dat de titel van het stuk vooral doordat het woord 'lente' erin voorkomt in bepaalde mate klopt.
1. Allereerst,
IK MAG OP SPITZEN DANSEN AAAAAAH.
Tot mijn grote verbazing en vreugde. De zachtroze stof glimt als satijn. Stiekem doe ik ze soms aan en leun ik op de rand van mijn hoogslaper. Stiekem. En ze zitten zo heerlijk...
2. Ik droeg pas geleden mijn 'Karate Pug' shirt (op de achterkant staat sushi!). Ik voelde me er goed in. De broek is overigens ook van de Zara. (♥)
3. Een meer dan fantastische aanbieding werd ik opeens overladen met heerlijk geurende en smakende thee. Met smaken als 'Speculaas,' 'Lemon Pie,' 'Spiced Orange,' 'Chocolate Mint' en 'Caramelised Pear' (die overigens, na een tijd van de geur van een karamelkoekje trekken krijgt van kibbeling... wat grappig is. En nog steeds lekker, want de karamel geur blijft wel. Maar wees niet ban om het zelf te proeven, want het is echt lekker). Maar dit kan natuurlijk ook komen doordat ik door alle theedampen zo gedrogeerd word dat ik aan het hallucineren ben.
4. Tot mijn grote schrik kwam ik erachter dat de schade niet beperkt bleef tot enkel één klasgenoot. Het bleek namelijk dat vriendin W. de legendarische, bijbel der films Grease niet had gezien (dramatische viool muziek). Ach, het arme kind dacht ik nog. Gelukkig maar dat er niet meer zijn waarvan ik het tragische lot moet redden. Fout, zo bleek later. Want, na een rondvraag keken meerdere paren jonge oogjes mij wazig aan bij het noemen van de heilige naam. Tijd om het nodige te veranderen. Dus organiseerde ik een filmmiddag, chez moi. Enkel en alleen de film Grease zal aan bod komen. En ik? Ik heb er werkelijk waar ZO VEEL ZIN IN AAAAAAH. De twee beste dingen gebundeld, een filmmiddag met vrienden én Grease. Excuseer mij nu, ik moet mijn danspasjes gaan oefenen, wil ik straks de show stelen wanneer de eerste klanken van Greased Lightnin' zich aanbieden.
Dus dan wens ik jou een fijne ochtend, middag, avond - dag.
Bedankt voor het lezen.
Liefs,
Marlen
De afgelopen tijd was spannend, druk, intens. On tune is nu Sacre du Printemps, van Igor Stravinsky. Ik bedenk me dat deze muziek tot in bepaalde mate bij mijn huidige situatie past. Het is grappig want zelfs het weer werkt nu mee. Terwijl de lucht strakblauw is (zoals de lippen van onderstaand model) en er een prachtig zonnetje staat aan de hemel (ik zal je geen vergelijking aandoen in de lijn van: zo geel als de rok van onderstaand model, dat gaat te ver, zelfs voor mij) maar tegelijkertijd worden er 's ochtends temperaturen gemeten van 6 à 7 graden Celcius. Wat te koud is. Echt veel te koud. Waarmee ik dus weer wil aantonen dat de titel van het stuk vooral doordat het woord 'lente' erin voorkomt in bepaalde mate klopt.
 |
| MaryMe-JimmyPaul s/s 2014 Amsterdam source: Vogue.nl |
1. Allereerst,
IK MAG OP SPITZEN DANSEN AAAAAAH.
Tot mijn grote verbazing en vreugde. De zachtroze stof glimt als satijn. Stiekem doe ik ze soms aan en leun ik op de rand van mijn hoogslaper. Stiekem. En ze zitten zo heerlijk...
2. Ik droeg pas geleden mijn 'Karate Pug' shirt (op de achterkant staat sushi!). Ik voelde me er goed in. De broek is overigens ook van de Zara. (♥)
3. Een meer dan fantastische aanbieding werd ik opeens overladen met heerlijk geurende en smakende thee. Met smaken als 'Speculaas,' 'Lemon Pie,' 'Spiced Orange,' 'Chocolate Mint' en 'Caramelised Pear' (die overigens, na een tijd van de geur van een karamelkoekje trekken krijgt van kibbeling... wat grappig is. En nog steeds lekker, want de karamel geur blijft wel. Maar wees niet ban om het zelf te proeven, want het is echt lekker). Maar dit kan natuurlijk ook komen doordat ik door alle theedampen zo gedrogeerd word dat ik aan het hallucineren ben.
4. Tot mijn grote schrik kwam ik erachter dat de schade niet beperkt bleef tot enkel één klasgenoot. Het bleek namelijk dat vriendin W. de legendarische, bijbel der films Grease niet had gezien (dramatische viool muziek). Ach, het arme kind dacht ik nog. Gelukkig maar dat er niet meer zijn waarvan ik het tragische lot moet redden. Fout, zo bleek later. Want, na een rondvraag keken meerdere paren jonge oogjes mij wazig aan bij het noemen van de heilige naam. Tijd om het nodige te veranderen. Dus organiseerde ik een filmmiddag, chez moi. Enkel en alleen de film Grease zal aan bod komen. En ik? Ik heb er werkelijk waar ZO VEEL ZIN IN AAAAAAH. De twee beste dingen gebundeld, een filmmiddag met vrienden én Grease. Excuseer mij nu, ik moet mijn danspasjes gaan oefenen, wil ik straks de show stelen wanneer de eerste klanken van Greased Lightnin' zich aanbieden.
Dus dan wens ik jou een fijne ochtend, middag, avond - dag.
Bedankt voor het lezen.
Liefs,
Marlen
 |
| Broches en buttons waarvan ik vond dat ik ze even moest plaatsen. |
vrijdag 20 september 2013
Recept (mijn eerste officieel zelf gemaakte jippiejajeeeee) en meer
En hierbij het recept voor Marlens Sultana´s.
Belangrijk: alle ingrediënten dienen op kamertemperatuur te zijn, zo niet, dan is ondergetekende niet verantwoordelijk voor eventuele draken die uit eieren komen vliegen of cactussen die zichzelf planten in het midden van je bed.
Ingrediënten
Het deeg:
bloem (ik schat zo'n 190 a 250 gram + extra voor uitrollen)
3 grote,volle eetl. margarine
snuf zout
4 tl suiker
1 a 2 tl honing
scheutje warm water waar nodig
scheut kaneelpoeder
halve theelepel natriumbicarbonaat (voeg dit als laatste toe)
De vulling:
minstens 1 uur geweekte rozijntjes
evt. nog ander gedroogd fruit naar smaak
Het honing kaneel glazuur:
2 tl honing
kaneelpoeder naar smaak
flinke scheut warm water om het voldoende te verdunnen, het mengsel moet echt heel vloeibaar en waterig zijn.
extra honing naar smaak
kokos
Bereiding
Verwarm de oven voor op 220°C. Zet een bakplaat bekleed met bakpapier klaar.
1. Men neme een ruime kom en doen hier een grote lading bloem in, zoals ik al zei ongeveer 250 gram. Maak in het midden van de bloem een kuiltje en voeg het overige van het rijtje voor het deegmengsel toe (behalve het natriumbicarbonaat!). Voeg wel eerst alle 'droge' ingrediënten toe en dan pas de 'natte.' Proef een klein stukje van je mengsel en controleer de smaak. Voeg als je zeker weet dat het naar jouw idee lekker is het natriumbicarbonaat toe.
2. Combineer alles goed, kneed er een bol van en laat het rusten voor een kwartier tot twintig minuten.
3. Doe de rozijnen in een vergiet en laat ze een klein beetje uitlekken. Rol ondertussen de lap deeg uit op een werkblad dat licht met bloem bestoven is (let op: voor dit deeg moet je echt maar een heel klein beetje extra bloem gebruiken!). Neem de plak en snijd er een even aantal gelijke repen van.
4. Neem nu twee van de repen, een theelepel en een vork. Schep een theelepel rozijnen op één van de repen. Leg de tweede reep bovenop de eerste en druk de randen goed aan met een vork. Leg op de bakplaat.
5. Bak de koekjes zo'n 16 minuten, totdat ze een mooi bruin kleurtje hebben.
6. Maak ondertussen het glazuurtje. Meng de honing, kaneel en het water in een kommetje en roer. Het glazuur moet waterig zijn. Laat de koekjes even afkoelen als ze uit de oven komen en giet er dan 1 tot 1,5 theelepel van het glazuur overheen. Doe er evt. nog wat honing en/of kokos overheen voor een extra smaak.
Bon appétit!
Ondertussen luister ik naar rustgevende klassieke klanken. Ik vind Solveig's Lied erg mooi op het moment. Het komt uit het sprookje van Peer Gynt. De muziek is gemaakt door Edvard Grieg. Het is betoverend, prachtig. Zo licht en kloppend. Het klopt nog meer dan banaan en pindakaas, dan een hartjesmaillot, zelfs nog meer dan een show van Meadham Kirchoff gedragen door ballerina's en volledig uitgevoerd op spitzen. Meer dan dat dus. En de fascinatie wordt versterkt omdat ik het lied nu leer op mijn viool. En ik kan toegeven dat de tonen vanuit twee sierlijke f-gaten en een klankkast op kleine afstand van mijn hoor organen nog betoverender klinken.
En ik lees Vaslav. Het boek van Arthur Japin over de iconische Russische balletdanser. Het is erg mooi en tot nu zeer interessant en een tikje ontroerend. Een dikke pil, waarvan de enorme kaft me vanaf zijn plek op mijn nachtkastje meer en meer toegrijnst.
Slaap lekker
Marlen
Belangrijk: alle ingrediënten dienen op kamertemperatuur te zijn, zo niet, dan is ondergetekende niet verantwoordelijk voor eventuele draken die uit eieren komen vliegen of cactussen die zichzelf planten in het midden van je bed.
Ingrediënten
Het deeg:
bloem (ik schat zo'n 190 a 250 gram + extra voor uitrollen)
3 grote,volle eetl. margarine
snuf zout
4 tl suiker
1 a 2 tl honing
scheutje warm water waar nodig
scheut kaneelpoeder
halve theelepel natriumbicarbonaat (voeg dit als laatste toe)
De vulling:
minstens 1 uur geweekte rozijntjes
evt. nog ander gedroogd fruit naar smaak
Het honing kaneel glazuur:
2 tl honing
kaneelpoeder naar smaak
flinke scheut warm water om het voldoende te verdunnen, het mengsel moet echt heel vloeibaar en waterig zijn.
extra honing naar smaak
kokos
Bereiding
Verwarm de oven voor op 220°C. Zet een bakplaat bekleed met bakpapier klaar.
1. Men neme een ruime kom en doen hier een grote lading bloem in, zoals ik al zei ongeveer 250 gram. Maak in het midden van de bloem een kuiltje en voeg het overige van het rijtje voor het deegmengsel toe (behalve het natriumbicarbonaat!). Voeg wel eerst alle 'droge' ingrediënten toe en dan pas de 'natte.' Proef een klein stukje van je mengsel en controleer de smaak. Voeg als je zeker weet dat het naar jouw idee lekker is het natriumbicarbonaat toe.
2. Combineer alles goed, kneed er een bol van en laat het rusten voor een kwartier tot twintig minuten.
3. Doe de rozijnen in een vergiet en laat ze een klein beetje uitlekken. Rol ondertussen de lap deeg uit op een werkblad dat licht met bloem bestoven is (let op: voor dit deeg moet je echt maar een heel klein beetje extra bloem gebruiken!). Neem de plak en snijd er een even aantal gelijke repen van.
4. Neem nu twee van de repen, een theelepel en een vork. Schep een theelepel rozijnen op één van de repen. Leg de tweede reep bovenop de eerste en druk de randen goed aan met een vork. Leg op de bakplaat.
5. Bak de koekjes zo'n 16 minuten, totdat ze een mooi bruin kleurtje hebben.
6. Maak ondertussen het glazuurtje. Meng de honing, kaneel en het water in een kommetje en roer. Het glazuur moet waterig zijn. Laat de koekjes even afkoelen als ze uit de oven komen en giet er dan 1 tot 1,5 theelepel van het glazuur overheen. Doe er evt. nog wat honing en/of kokos overheen voor een extra smaak.
Bon appétit!
Ondertussen luister ik naar rustgevende klassieke klanken. Ik vind Solveig's Lied erg mooi op het moment. Het komt uit het sprookje van Peer Gynt. De muziek is gemaakt door Edvard Grieg. Het is betoverend, prachtig. Zo licht en kloppend. Het klopt nog meer dan banaan en pindakaas, dan een hartjesmaillot, zelfs nog meer dan een show van Meadham Kirchoff gedragen door ballerina's en volledig uitgevoerd op spitzen. Meer dan dat dus. En de fascinatie wordt versterkt omdat ik het lied nu leer op mijn viool. En ik kan toegeven dat de tonen vanuit twee sierlijke f-gaten en een klankkast op kleine afstand van mijn hoor organen nog betoverender klinken.
En ik lees Vaslav. Het boek van Arthur Japin over de iconische Russische balletdanser. Het is erg mooi en tot nu zeer interessant en een tikje ontroerend. Een dikke pil, waarvan de enorme kaft me vanaf zijn plek op mijn nachtkastje meer en meer toegrijnst.
Slaap lekker
Marlen
Abonneren op:
Posts (Atom)